Werkgroep Buitenveldert-AJErnststraat 112-Amsterdam-verslag nr 82-dd 5.7.2010-5 deelnemers.

A vervult, conform het inmiddels ontwikkelde gebruik, de functie van gespreksleider; hij opent de bijeenkomst en heet de aanwezigen van harte welkom. Aansluitend volgt een punt van orde: de zomervakantie van de school, waarin de groep bijeenkomt, is thans officieel begonnen. Hiermee samenhangend sluit ook de portiersdienst in deze periode, dwz gedurende de maanden juli/augustus ‘s avonds om 22 uur. Voor de groep betekent het dat ook ‘wij’ zelf voor dat tijdstip de lokaliteit dienen te verlaten.

Bij het zoeken naar een geschikt gespreksonderwerp, doet A zelf het volgende voorstel:

Regelmatig heb ik een etentje met mijn Badminton-club. Dat doen wij al jaren op de zaterdagen. Op den duur leer je elkaar steeds beter kennen. Daarmee ook worden de gesprekken vertrouwelijker. En sommige onderwerpen keren van tijd tot tijd terug. Daar hoort het onderwerp drank zeker ook bij – en dan gaat het niet zozeer over ‘alcoholisten’, als wel over mensen die ‘gewoon’ veel drinken; zoals bijvoorbeeld de ervaring van een deelnemer die (her-)trouwde met een alcoholist – en er zijn natuurlijk ook allerlei andere vormen denkbaar waar drank een factor vervult in het leven van mensen. En ook de ontdekking dat zoiets op den duur een storende factor gaat worden, terwijl dat voorheen absoluut niet het geval leek te zijn. En omgekeerd natuurlijk, zoals dat bijvoorbeeld in mijn eigen leven valt te constateren. Vaak sappige gesprekken, waar trouwens (gelukkig) ook veel gelachen wordt.

Mijn suggestie voor een onderwerp ontleen ik aan die serie zaterdagse gesprekken waar ik het over had. En dan gaat het concreet over het karakter van ‘verslaving’. Het zijn natuurlijk allemaal woorden die nodig zijn om processen duidelijk te maken. En daarin zit nou net de moeilijkheid, in ieder geval voor mij. Ik bedoel: verslaving is toch geen plotselinge gebeurtenis. Niet zoiets als een blikseminslag of het breken van een been. Het lijkt me dat ieder mens in ieder geval enige tijd nodig heeft om die ‘aandoening’ ( of hoe je dat ook anders zou kunnen noemen ), te ontwikkelen. En ik zou mij kunnen voorstellen dat, ook achteraf, ieders beleving van het ontstaan van verslaving, inclusief het ontstaan van inzicht in je eigen situatie, absoluut een eigen, persoonlijk, verhaal oplevert. En zou het uitwisselen van die ontdekkingsreizen misschien een onderwerp kunnen zijn voor het gesprek van vanavond?

Uit de reacties blijkt dat een ieder deze geformuleerde suggestie graag overneemt en aldus ontwikkelt zich de gespreksronde als volgt:

B: ik was vanaf het begin een merkwaardige mengeling van perfectionist en slordevos. En nog steeds: ik wil alles goed doen – dat wilde ik ook ten aanzien van drank trouwens – maar soms kon ik dat niet goed handelen; toch spande ik me wel in om ‘t goed, dwz beter dan een ander, te doen – dat wekt dan weer jaloezie op van anderen – zelf zat ik bijvoorbeeld in een (kerk-)club, dat was een soort culturele commissie – een vriendin van mij zit zelf in de muziek en geeft concerten – alles wordt op elkaar afgestemd – we waren een enorm goed team en eisten dat ook van anderen – vulden gaten op die anderen lieten vallen – het resulteerde in geinteresseerde krantenkoppen, pagina’s vol – en dat wekte jaloezie op – en dat is niet leuk – ik snapte dat niet – ik ontdekte dus dat er een verschil is wat betreft dingen die leuk zijn voor jezelf, maar juist lastig voor de omgeving – in datzelfde verband heb ik ook dat extreme gedrag beleefd ten aanzien van eten en drinken – ik sla dan door, net zo goed als ik ook extreem ‘anti’ iets of iemand kan zijn – ik beleef datzelfde nu ook ten aanzien van voetbal: ‘van mij mogen ‘ze’ verliezen – mijn omgeving vind dat niet leuk – nu is ook ‘stoppen’ mijn manie – dat geeft trouwens ook fysieke spanning en die schijn je dan weer terug te kunnen ‘zien’ in de huid van het gezicht van de ‘addict’ – alle verslavingen schijnen zich zo te manifesteren – het zit ‘m kennelijk in je wezen – zo herken ik zelf ook mateloosheid in mijzelf – mensen vinden mij (dus) ook extreem leuk of juist andersom – zelf vind ik saai vaak niet zo saai….

C: alcohol en roken stonden in mijn verleden zeer centraal – er was geen sprake van een probleem in dat opzicht, wel van een onopgemerkte ontwikkeling richting onmatigheid – onmatig was ik trouwens zeer zeker ook in mijn werk – ik vond dat trouwens onvermijdelijk – heb aanleg tot piekeren – wil info opzuigen en antwoord op vragen omtrent het ‘waarom’ van dingen en gebeurtenissen … ben trouwens nooit zo’n vertier-zoeker geweest – ben ook pas later feestjes leuk gaan vinden met een bevrijdend gevoel – op weg hiernaar toe ontmoette ik vanavond (B) en vind dat dan nu gewoon leuk; een enorm verschil met vroeger door het wegvallen van de werkstress die mij toen blokkeerde: mijn focus was toen geheel gericht op drank – roken – werk, waarnaast ik hoogstens verzamelde op vak- en randprodukten: Heineken – jenevertjes – heb nog steeds een verzameling van 300 genever-glaasjes via kringloopwinkels plus een zijspoor van Moeselwijnglaasjes – wandelstokken – kleine glaasjes van wijngaarden; allemaal verzameltrajecten waar je nooit mee klaarkomt + grammofoonplaten + kinderboeken – 99 van de 100 mensen loopt erlangs – een verzamelschat van 10.000 auto-modellen Volkswagen – de fabriek wil mijn verzameling nu overnemen – een bewijs dat ‘t (dus) wel de moeite waard is – maar volstrekt onmatig vanwege de hoeveelheid – zit trouwens nu vaak achter de computer: ook onmatig – niet om spelletjes te spelen – zou wel degelijk gevoelig kunnen worden voor casino’s – heb wel altijd afstand gehouden van drugs, net zo goed als van medicijnen – maar moet zeker ook oppassen voor snoepen ijsjes – anders is het hek snel van de dam.
Samenvattend: ik bespeur wel zeker risico’s buiten datgene waarmee ik echte problemen kreeg – ik moet ‘gewoon’ alert blijven en mijzelf in de gaten houden….

D: ik wil graag 2 invalshoeken noemen, waar ik voor mijzelf goed rekening mee wil houden. In de eerste plaats gebeuren er dingen in het leven die ingrijpend effect kunnen hebben op je eigen gevoel van bijvoorbeeld veiligheid. Ik heb dat heel sterk gevoeld bij het begin van de oorlog. Dat klinkt misschien een beetje flauw, want ‘40-’45 is toch wel lang geleden. Maar intussen loop je wel je hele leven rond met herinneringen die niet verdwijnen, waarvan de schrik en angst mede bepalend zijn voor je reacties op latere gebeurtenissen. Nog steeds kan ik enorm schrikken, als dat achteraf absoluut niet zo hoefde. Voor mij heeft dan ook alles altijd weer met alles te maken. Maar goed, ‘elk nadeel hep z’n voordeel’, zei indertijd, geloof ik, Wim Kan; en zo mag ik nu beleven dat mijn ouderdom mij ook heeft bevrijd van het gehoor van een oor, zodat ik zo’n afschuwelijke vuurwerk knal effectief kan bestrijden door mijn ene nog wel werkzame gehoorgang af te sluiten. En zo ontwikkelen zich min of meer ‘toevallig’ oplossingen voor pijnlijke zaken. Gewoon een kwestie van geduld, zoeken en ontdekken. Eigenlijk trouwens ook wel ‘grappig’, dat hier min of meer de omgekeerde wereld zich presenteert. Eerst ontdekte ik dat drank mij bevrijde van mijn angst die ik als kind had opgelopen bij het begin van de oorlog in Rotterdam. Toen lag het ook voor de hand dat ‘wondermiddel’ regelmatig te gebruiken. Ik zal toen ongeveer 15 jaar zijn geweest. Pas 20 jaar later zou ik in de kliniek terecht komen. Daar had ik vervolgens het tomeloze geluk de groep te ontdekken en daarmee tevens het simpele feit, dat ‘alleen maar’ stoppen met het middel (in mijn geval drank) hoogstens het begin van de weg naar herstel oplevert: dan krijg je namelijk de kans een hele nieuwe richting in het leven te kiezen, die uiteindelijk werkelijke gezondheid oplevert. En dat is heel wat anders dan ‘stoppen met het gebruik’ en voor de rest gaan wachten op alle zegeningen die dat zal opleveren. Die komen namelijk bij zo’n afwachtende houding absoluut niet. Daarom ook is het veranderen van je leven een langdurige operatie. Maar het loont de moeite!

E: ik ervaar het ‘niet-gebruiken’ wel als een kantelpunt – bovendien heb ik geluk gehad: ik heb mijn huis behouden – maar ook, hoe meer de afstand komt, des te meer ik zie dat ik alles kwijt raakte in korte tijd – nu heb ik tijd nodig om alles te laten bezinken – het herstelproces voor te zetten – bij het stoppen met de verslaving, begint het pas: hoe ga je ‘leven’ zonder ….. ; leren leven kost tijd – verbazend is dat ‘behandeling’ een voortgaand proces blijkt te zijn – het ombuigen van mateloosheid ook – ik heb de drang daartoe stellig – en dat kan dan drama’s opleveren – inclusief bewust gekozen vormen zoals meditatie, want daar kom je wel uit – die mateloosheid is geen vlucht maar functioneel om op te gaan in de groep of meditatie = dan besta je als individu ook niet meer – zelf heb ik mij daarbij verwaarloosd en dat is weer zelf-destructie – dat heb ik nog steeds als ik naar muziek luister – heb hetzelfde met eten – is een soort kortsluiting = eng vanwege de gevoelens die naar boven komen – heb dan ook angst om naar muziek te luisteren…

Hiermee is de gespreksronde voltooid en herneemt A het woord ter afronding; hij zegt:
terug denkend aan vroeger; herinner mij beelden van de zaterdag-avonden als kind – glaasjes met een bodempje-restanten drank – mijn zus vond dat raar – later was er een bar met spiegel: zo werden 20 flessen 100 stuks – herinner mij lampjes met knopjes – met een vriendje samen bouwen – vader was onhandig – zelf nam ik alles mee naar de slaapkamer: veranderde ‘s nachts de bouw: 1e maatregel: kamer op slot – later lampje eruit – geloof ook slaapwandelen – resteert slechts met zaklamp onder de dekens – later organiseerde ik school-feestjes in de garage van vader + kunstbloemen + tijdens vakantie de garage geverfd – gewoon leuk om te doen en ik kon dat, was zeer verlegen, geen succes bij de meisjes – escapisme + gevoel er niet bij te horen – herinner mij: buiten roken – binnen familie – je hoort er dan niet meer bij – raar gevoel – een vriend snapte dat – zijn vrouw absoluut niet – zijn vader was smit en taxi-chauffeur – zijn broer woonde daar ook in huis – had altijd messen bij zich vast gebonden aan zijn fiets – ik was voorbestemd te gaan studeren – had liever piloot of diepzeeduiker geworden – veel risico nemen – maar wel beheersend – nooit een zelfmoordrisico nemen – maar wel weer formule 1-rijder – wel bedankt om in de fabriek te gaan weken – dus ‘gewoon’ solliciteren: hoorde van werk in Curacao – heb totaal niet beseft dat anderen ‘t verschrikkelijk vonden – ook werden de ouders oud en ziek – kon in die periode dus ook niet met ouders praten – voordeel van de tafel is dat je hier kunt spreken – dat heb ik trouwens hier geleerd + de oefening in het leren luisteren – weet trouwens niet of ze het snappen – voor mij is drank nu weg – drugs heb ik nooit overwogen –
een armige bandieten zijn voor mij ‘loosers’ – voelde instinctief dat dat mijn ondergang zou zijn – een tante heb ik zo wel zien verongelukken – ben echt blij dat ik verslaafd ben geweest aan drank – had ik anders nooit voor elkaar gekregen – ken een man die ‘zen’ doet – we praten op een heel andere manier – die vrouw heeft een leefprobleem en dat zie ik en dat heb ik ook gemailed – ik weet niet of ze het heeft gesnapt: mensen die zichzelf verliezen in een ander: prachtig als je maar niet jezelf verliest – een vrouw die 12 pleegkinderen verzorgde: haar immuunsysteem is kapot gemaakt – ze kan niet meer tegen prikkels – een soort onomkeerbaar feit – via oosterse methoden wel te behandelen – maar zij is een vrouw en dominee en meer zit er niet in….

Hierop sluit A de gespreksronde af, roept de aanwezigen op ruimschoots een financieele bijdrage in de groepspot te werpen, wenst eenieder behouden thuisreis alsmede de voortzetting van een positieve serie voetbalwedstrijden en sluit de bijeenkomst om 21.15 uur.

Amsterdam, 7 juli 2005.